Φθινόπωρο!

Θεέ μου έφτασε!

Στην ώρα του!

Όχι ομπρέλα αρνούμαι να κρατήσω ακόμα.

Μα αυτός ο καιρός με συναρπάζει.

Το χώμα μύρισε κιόλας.

Πριν ακόμα να το αγγίξουν οι σταγόνες της βροχής.

Τα δέντρα μέρα με την μέρα θα στέκουν γυμνά.

Η θάλασσα θα ανακατευτεί και πάλι.

Τα πεσμένα φύλλα θα παραδοθούν στο χορό.

Ξυπόλητη στην βροχή θα σταθώ κάποια στιγμή το υπόσχομαι.

Φτάνει που μπήκε το φθινόπωρο.

Όλα θα γίνουν.

Θα δεις.

Και το φιλί στην βροχή που λαχταρώ, θα το πάρω ελπίζω.

Γιατί μάλλον το φθινόπωρο, με όλα τα καλά και τα κακά του είναι πια εδώ!

Αγαπητό ημερoλόγιο

Και αν δεν γράφω πια το ημερολόγιο μου δεν είναι γιατί μεγάλωσα, μόνο που μου τέλειωσε το στυλό.

Μα αν μπορούσα να γράψω ξανά, θα του έγραφα για σένα.

Θα έγραφα πως κάποιες φορές σε αγαπώ και δεν θέλω να σε χάσω.

Θα έγραφα πως κάποιες άλλες δεν σε αντέχω στιγμή.

Θα μιλούσα και για τους άλλους, και ας τους έχει μάθει ήδη καλά..

Θα μιλούσα για όλα όσα δεν μπορώ να  εξομολογηθώ, είτε σε εσένα είτε σε αυτούς. 

Για τις στιγμές που νοιώθω πως αδιαφορείτε.

 Για τις άλλες που με αγαπάτε ξανά.

Θα του αράδιαζα σκέψεις και φοβίες.

Ίσως, στο τέλος, να πρόσθετα και κάποιους στίχους.

Ίσως και κάποια σχόλια, έπειτα μια ζωγραφιά –χαρούμενη ή θλιβερή, δεν έχει σημασία.