οταν θα μεγαλωσω.... οχι οχι τωρα!
Λεπτο για χασιμο δεν εχω.
Θα πεταξω, μ ακους? στα φτερα ενος αετου!
Θα κολυμπησω, πλαι σε ενα δελφινι ή και δυο.
Δεν μπορει, θα το βρω σε καποια γαλανα νερα.
Θα κοιμηθώ σε παγκάκι.
Και θα ξυπνησω σε μιαν έρημο.
Θα ανέβω σε ελέφαντα, παρέα με μια μαιμου.
Θα πεινάσω.
Θα γεφτώ σκουλίκια και κατσαριδες. Σουβλάκι!
Θα διψάσω.
Θα πιω μια στάλα νερο απο την λίμην του Λοχ-Νες!
Όταν ο αετός μου κουραστεί, ενα πολύχρομο μπαλόνι θα με ταξιδέψει.
Θα φτωχύνω.
Θα γίνω σερβιτόρα στην Ισπανία και ζητιάνα στην Γαλλία.
Τα κρύα βράδια στην αγκαλιά ενος Πάντα θα βουλιάζω, και θα κρατάω ενα κοάλα απο το χέρι.
Θα κλάψω δυνατά. Απο χαρά. Και ύστερα απο λύπη.
Θα πονέσω, το ξέρω.
Θα μάθω να γελώ σε όλες τις γλώσσες.
Η ιδέα του τροχόσπιτου διόλου ασχημη δεν φαντάζει πια. Μονο θα βρούμε να παρκάρουμε?
Στο βόρειο πόλο θα θέλω αλυσίδες?
Θα κρυώσω και με το χιόνι θα ζεσταθώ ξανά.
Και θα μαστε μαζί, γιατι ξέρω χατίρι δεν μου χαλάς.
Και θα μας βλέπουν και θα μας λυπούνται που σπίτι δεν θα έχουμε,
μα αυτά που τα μάτια μας θα έχουν δει, κανείς τους δεν θα ξέρει.
Και εμείς ποτέ δεν θα τους πούμε.

Εγώ ξέχασα.

Εσύ ξέχασες.

Αυτός ξέχασε.

Αυτή ξέχασε.

Εμείς ξεχάσαμε.

Εσείς ξεχάσατε

Αυτοί ξέχασαν.

Μονάχα τα παιδιά δεν ξεχνάνε

Είναι στιγμές, 

σαν και αυτήν.

Που σας σιχαίνομαι όλους.

Σας σιχάθηκα.

Εσένα που με κοιτάς καχύποπτα για τα λεκιασμένα μου ρούχα.

Και εσένα που δεν μ' αφήνεις να τραγουδήσω στο δρόμο για το σπίτι.

Σας σιχάθηκα.

Μια άδεια πόλη γεμάτη αυτοκίνητα.

Όλους. 

Από την γριά που κάθεται δίπλα μου στο λεωφορείο

μέχρι τον μετανάστη που μου απλώνει το χέρι του για κάποιο ψιλό.

Όλους σας.

Κάτι τέτοιες στιγμές είναι που η θεωρίες μου πάνε περίπατο.

Συγγνώμη.

Έχω και εγώ το δικαίωμα να έχω τις μαύρες μου.

Βαρέθηκα τα ηλίθια χαμογέλα σας και τις ψεύτικες κολακείες σας.

Κουράστηκα.

Για μια φορά, να βγω από το σπίτι, σε έναν άδειο δρόμο.

Χωρίς όνειρα.

Ξύπνησα στραβά.

Πρέπει να φύγω.

Σάπισα.

Καιρός να δω το ποτήρι μισό άδειο.

Βαρέθηκα.

Βαρέθηκα να ζω σε ένα κόσμο που η κατάθλιψη δεν είναι αρεστή.

Μην μου μιλάς.

Τώρα δεν θέλω.

Δεν έχω όρεξη, πως το λένε;
Σε ένα κόσμο γεμάτο υποκρισία και ψέματα.

Χαμογέλα!

Μην σε πουν καταθλιπτικό.

Συγγνώμη, μα δεν μου φάνηκε αστείο.

Κουράστηκα, βαρέθηκα, σιχάθηκα, σάπισα. 

Υπάρχουν βλέπεις και αυτές οι στιγμές. 

Όταν θα έχω πια φύγει,
μην με γυρέψεις.
Γιατί όσοι φεύγουν δεν γυρνούν.
Μην το ξεχνάς.
Και αν με θυμάσαι, για μένα μην μιλάς.
Θα με αδικείς με τα ωραία σου λόγια.
Θα με δεις μα δεν θα μ' αναγνωρίσεις.
Λυπάμαι.
Ο χρόνος δεν ήταν ποτέ καλός μαζί μου.
Και όταν θα δείς αυτήν που θα μου μοιάζει,
κράτησέ την.
Ίσως να ναι μια καλύτερη εκδοχή μου.
Και όταν  σου λείψω να μην μου το πεις.
Ακούς;
Θα φουσκώσεις το εγώ μου.
Και όταν θα μείνω ξανά μόνη θα σ' αναζητήσω.
Το ξέρω.
Να μου θυμώσεις.
Και να με βρίσεις.
Αρκετά.
Συγγνώμη.

Το δικο μας Δεντροσπιτο!

Το βράδυ,
όταν όλοι θα πέφτουνε για ύπνο
εμείς θα ετοιμάζουμε τα σακίδια μας!
Θα πηδάω απο το παράθυρο για να σε συναντήσω.
Πλάι στο ποτάμι να με περιμένεις.
Το φανάρι σου να μην ξεχνάς και χάνουμε το δρόμο.

Σε μια βελανιδιά.

Εκεί θα είναι η φωλιά μας.

Κοίτα να την φτιάξεις ψηλά!

Ανθρώπου μάτι μην την πιάνει. 

Δεν θέλω επισκέπτες. 

Μόνο εσύ και εγώ.

Ίσως και  εκείνη η κουκουβάγια να ξενυχτα μαζι μας.
Και ίσως,να καλούμε και τον σκίουρο με το ελάφι για τσάι με μπισκότα, ε?
Θα μου διαβάζεις παραμύθια.
Για ξωτικά,αετούς,σκαντζόχοιρους,ιπποπόταμους και κολοκύθες!

Τα βράδια που θα έχει ξαστεριά, τα αστέρια θα μετράμε.

Θα κάνουμε όνειρα για εμάς, και ας ξέρω πως νυστάζεις.
Να φτιάξεις και ενα μπαλκόνι μπορεις?

Για τις νύχτες με πανσέληνο.

Και το πρωί, με τις πρώτες αχτίνες του ήλιου 

και μάτια μισόκλειστα, θα επιστρέφουμε.
Κανένας να μην μάθει το μυστικό μας.

Υποσχέσου το!