Λεπτο για χασιμο δεν εχω.
Θα πεταξω, μ ακους? στα φτερα ενος αετου!
Θα κολυμπησω, πλαι σε ενα δελφινι ή και δυο.
Δεν μπορει, θα το βρω σε καποια γαλανα νερα.
Θα κοιμηθώ σε παγκάκι.
Και θα ξυπνησω σε μιαν έρημο.
Θα ανέβω σε ελέφαντα, παρέα με μια μαιμου.
Θα πεινάσω.
Θα γεφτώ σκουλίκια και κατσαριδες. Σουβλάκι!
Θα διψάσω.
Θα πιω μια στάλα νερο απο την λίμην του Λοχ-Νες!
Όταν ο αετός μου κουραστεί, ενα πολύχρομο μπαλόνι θα με ταξιδέψει.
Θα φτωχύνω.
Θα γίνω σερβιτόρα στην Ισπανία και ζητιάνα στην Γαλλία.
Τα κρύα βράδια στην αγκαλιά ενος Πάντα θα βουλιάζω, και θα κρατάω ενα κοάλα απο το χέρι.
Θα κλάψω δυνατά. Απο χαρά. Και ύστερα απο λύπη.
Θα πονέσω, το ξέρω.
Θα μάθω να γελώ σε όλες τις γλώσσες.
Η ιδέα του τροχόσπιτου διόλου ασχημη δεν φαντάζει πια. Μονο θα βρούμε να παρκάρουμε?
Στο βόρειο πόλο θα θέλω αλυσίδες?
Θα κρυώσω και με το χιόνι θα ζεσταθώ ξανά.
Και θα μαστε μαζί, γιατι ξέρω χατίρι δεν μου χαλάς.
Και θα μας βλέπουν και θα μας λυπούνται που σπίτι δεν θα έχουμε,
μα αυτά που τα μάτια μας θα έχουν δει, κανείς τους δεν θα ξέρει.
Και εμείς ποτέ δεν θα τους πούμε.
