Χαραγμένες στην μνήμη μου.
Τις ξεθάβω
Σκάβω.
Με τα χέρια.
Και παλεύουν να το σκάσουν.
Γλιστρούν από τα δάχτυλα μου.
Τις αρπάζω μα το σκάνε και πάλι.
Και εγώ φοβάμαι.
Τις θέλω πίσω.
Κοντά μου.
Για να μπορώ να τις χαζεύω καμιά φορά και να ξεχνιέμαι.
Τους τάζω γλυκά και καραμέλες και παγωτό.
Θέλουν περισσότερα.
Επιστρέφουν.
Αλλαγμένες καμιά φορά.
Συνήθως χαρούμενες και χορτάτες- μάλλον θα φταίει το παγωτό.
Άλλες πάλι σκουριασμένες, μουντές- μάλλον θα φταίει η βροχή.
Μα δεν βρίσκουν όλες τον δρόμο.
Χάνονται κάποιες στα δάση του μυαλού μου.
Βουλιάζουν.
Καμία απόδειξη πως υπήρχαν.
