Είναι στιγμές, 

σαν και αυτήν.

Που σας σιχαίνομαι όλους.

Σας σιχάθηκα.

Εσένα που με κοιτάς καχύποπτα για τα λεκιασμένα μου ρούχα.

Και εσένα που δεν μ' αφήνεις να τραγουδήσω στο δρόμο για το σπίτι.

Σας σιχάθηκα.

Μια άδεια πόλη γεμάτη αυτοκίνητα.

Όλους. 

Από την γριά που κάθεται δίπλα μου στο λεωφορείο

μέχρι τον μετανάστη που μου απλώνει το χέρι του για κάποιο ψιλό.

Όλους σας.

Κάτι τέτοιες στιγμές είναι που η θεωρίες μου πάνε περίπατο.

Συγγνώμη.

Έχω και εγώ το δικαίωμα να έχω τις μαύρες μου.

Βαρέθηκα τα ηλίθια χαμογέλα σας και τις ψεύτικες κολακείες σας.

Κουράστηκα.

Για μια φορά, να βγω από το σπίτι, σε έναν άδειο δρόμο.

Χωρίς όνειρα.

Ξύπνησα στραβά.

Πρέπει να φύγω.

Σάπισα.

Καιρός να δω το ποτήρι μισό άδειο.

Βαρέθηκα.

Βαρέθηκα να ζω σε ένα κόσμο που η κατάθλιψη δεν είναι αρεστή.

Μην μου μιλάς.

Τώρα δεν θέλω.

Δεν έχω όρεξη, πως το λένε;
Σε ένα κόσμο γεμάτο υποκρισία και ψέματα.

Χαμογέλα!

Μην σε πουν καταθλιπτικό.

Συγγνώμη, μα δεν μου φάνηκε αστείο.

Κουράστηκα, βαρέθηκα, σιχάθηκα, σάπισα. 

Υπάρχουν βλέπεις και αυτές οι στιγμές.