πεθαμένα καλοκαίρια

Αυτό που θέλω να πω, αλλά δεν ξέρω πως, είναι πως σήμερα με έπιασε τρόμος

Δεν είναι ότι ξύπνησα στραβά, μα παρά τις αντιστάσεις μου φοβάμαι πως παραιτούμε και υποχωρώ.

Δεν είναι σου λέω ότι ξύπνησα στραβά, δεν ξέρω τι με πιάνει.

Να ναι τουτο το τραγούδι που ακούω, ή το βιβλίο που έκλεισα εχθές ιδέα δεν έχω.

Τηλεόραση πάντως κλειστή την έχω.

Αλλά σήμερα μου έσκασε ο τρόμος που ένοιωσα ακούγοντας τα αεροπλάνα να πετάνε πάνω από το κεφάλι μας.

Σαν να ήρθε ο πόλεμος, αβοήθητοι, εγκαταλελειμμένοι.

Σε μια χώρα που οι ναζί είναι οι νέα μόδα.

Που οι νέοι (λες και εγώ γέρασα πια) δεν έχουν άλλα προβλήματα από το που να πιουν το ποτό τους

Και εκείνα τα ανέμελα καλοκαίρια φαντάζουν τώρα τόσο μακρινά

Τα φιλιά στο μάγουλο, το λιπ γκλος φράουλα και τα τιραντέ μπλουζάκια.

Τα ραντεβού στην πλατεία, άγριες ώρες να μην μας πάρουν χαμπάρι κανά ζευγάρι μάτια

Τα χωνάκια παγωτό βανίλια-φράουλα- μπανάνα.

Τα μπάνια στην θάλασσα χωρίς λάδια αντιλιακά και κινητά

Τότε που μιλούσαμε και εφεύραμε παιχνίδια

Γιατί ήμασταν μικρά παιδιά, και τα μικρά παιδιά έχουν μια φαντασία αξιοζήλευτη

Ενώ τώρα παλεύουμε να διασκεδάσουμε με ποτά τσιγάρα ναρκωτικά και μια μουσική που μόνο ρυθμό δεν έχει

Κουνάμε τα κορμιά μας σε ένα ρυθμό που δίχως το αλκοόλ μόνο εμετό μου φέρνει

Και οι παραλίες βρώμισαν, οι γλάροι πέθαναν και έμειναν μόνο οι σκουριές και πεταμένα αποτσίγαρα

Και οι ονειροπόλοι πέθαναν, τα σύννεφα γκρίζαραν και μόνο ο αέρας έμεινε να θυμίζει την εγκατάλειψη και αυτό το θρόισμα που σε κάνει μόνο λίγο να ελπίζεις πως όλα καλά θα πάνε.

Αναρωτήθηκες ποτέ που πάνε οι γλάροι όταν πεθαίνουν;

Που αφήνουνε τους ουρανούς και σαπίζουν στο χώμα;

Αβοήθητοι και αυτοί στο χέρι του ανθρώπου που έλεος δεν έχει

Τα καλοκαίρια στην πλατεία του χωριού ποτέ δεν θα ξανάρθουν και αν με ρωτάς τι με φοβίζει πιο πολύ, είναι μήπως και εγώ, όπως οι μεγάλοι ξεχάσω κάποτε το ήχο των τζιτζικιών και των γρύλων και σηκώνομαι από το κρεβάτι βρίζοντας που δεν λένε να πάψουν να μ αφήσω να κοιμηθώ.